از دنیا یاد گرفتم که روز خواهم مرد که پایان عمرم است نه زندگی ام پس تلاش کردم.

از دنیا یاد گرفتم که خوبی ها را با بدی جواب می دهند اما خدا چه خوب چه بد می بیند پس خوبی کردم.

از دنیا یاد گرفتم که فراموش کردن راحت اما به یاد آوردن سخت است پس به یاد آوردم کسانی را که فراموش کرده بودم.

از دنیا یاد گرفتم که دوست داشتن گاهی مصلحتی است پس عاشقانه و صادقانه دوست داشتم.

از دنیا یاد گرفتم که مردم پول را مایه ی خوشبختی می دانند پس نوشتم تا هر چه بیشتر با محبت در دل خوشبختی را نشان دهم نه پول.

از دنیا یاد گرفتم که وقتی می گویی دوستت دارم بیشتذ از آن که در دل عشقت جا شوی او از تو زده می شود پس با گفتن دوستت دارم به او یاد دادم و یاد گرفت که بهم بگوییم دوستت دارم.

از دنیا یاد گرفتم که گاهی رنگ تیره نماد دلتنگی است و گاه نماد عاشق شدن پس وقتی دلتنگ شدم لباس روشن و وقتی عاشق شدم رنگ تیره.

از دنیا یاد گرفتم که من زمانی ما می شود که من خورد شود تا پذیرای تو شود پس منیت را کنار گذاشتم.

از دنیا یاد گرفتم که لب خندان گرچه نشان دهنده ی دل شاد نیست همه لب خندان شاد کننده دل است پس خندیدم و خنداندم.

از دنیا یاد گرفتم که زیبا ترین گل ها و خوشبو ترین هاخارهای بیشتری داند پس همیشه به دنبال سادگی و تعادل بودم.

جاهایی که فکر نمی کنی خدا هست او هست و تو را می بیند و مراقبت هست پس در هر شرایط صدایش کردم.

از دنیا یاد گرفتم که یادگیری عشق ورزی راحت تر از یاد دادن است پس یاد گرفتم که یاد بدهم عشق ورزند.

از دنیا یاد گرفتم که انسان های خوب می میرند اما نام هایشان در دل ها می ماند پس سعی کردم انسان خوبی باشم.

خودمونی میگم دنیا مهد یاد دادنه همه خودش از ما آدما یه چیز یاد میگیره اونم اینه که ما بهش یاد میدم چجوری محکم باشیم و تو مشکلات خم نشیم و تو اوج درد بازم فریاد بزنیم ما تحمل داریم چون توکل داریم به اون بالایی آره ما فقط اونو داریم اما بستمونه.!